Niet altijd leuk! Loslaten!

Pittig.

Eerlijk is eerlijk het moederschap ervaar ik soms als behoorlijk pittig. Ik ben gezegend met een meid van 6 en een zoon van bijna 4. Onze oudste is een temperamento en dat begon al als een hele uitdaging na haar geboorte. Onze zoon heeft het de eerste jaren een stuk rustiger gedaan (opgroeien) maar ook hij is een ondernemend mannetje en zit op dit moment in een soort verlate peuterpubertijd. Hij is toe aan een nieuwe fase in zijn leventje. De basisschool! Onze dochter is inmiddels een stukje rustiger geworden maar alsnog zijn ze allebei van ‘s morgens vroeg tot wanneer hun luikjes dichtgaan voortdurend opzoek naar avontuur. Even rustig aan doen is er niet bij. Met name de continue aanwezigheid en beschikbaarheid die een grote rol speelt in de opvoeding vind ik pittig. Daarmee bedoel ik het 24/7 ‘er zijn’ voor je kroost, waarbij je ook ‘s nachts, ‘s avonds laat of ‘s morgens héél vroeg nog steeds oproepkracht bent, paraat moet staan en je je daardoor eigenlijk nooit volledig ‘vrij’ voelt. Je bijvoorbeeld nog niet eens rustig naar het toilet kan gaan want dan wordt er alweer aan je deur gerommeld.

Naar de basisschool.

Voor dat ik kinderen kreeg was ik zelfstandig en onafhankelijk. Soms impulsief en vaak vol ideeën. Altijd lekker bezig met van alles. Ik voelde me heerlijk bij het idee dat ik van niets of niemand afhankelijk was en dat gaf mij een vrij gevoel. Ik kan niet goed stil zitten. Dat zit niet zo in mijn aard en dat heb ik (onder andere door de kinderen) echt moeten leren. Nog steeds vind ik dat heel moeilijk. In de afgelopen jaren kun je dit natuurlijk als een waardevolle les beschouwen en dat is het natuurlijk ook. Maar eerlijk is eerlijk ik ben ó zo blij dat over 3 weken mijn jongste telg ook richting basisschool gaat! Hozé! Het is nu vakantie en het feit dat mijn kids bijna continue om mij drentelen vind ik best een heftige gewaarwording. Ik kan het soms echt ervaren als bloedzuigertjes die niet alleen al mijn bloed hebben weggezogen maar ook mijn energie. 

Switchtasken.

Naast het feit dat de kleintjes je leeg kunnen zuigen is het zo dat wij mensen eigenlijk heel goed zijn in multitasken maar wij juist leeglopen op switchtasken. Switchtasken houdt in dat als je ergens mee bezig bent je wordt afgeleid waardoor je je huidige activiteit moet staken, doordat er een andere activiteit tussendoor komt, waarna je vervolgens de eerste activiteit weer kan oppakken. Het inruimen van een afwasmachine en dat onderbroken wordt door een huiler die zijn teen heeft gestoten. Het opmaken van je bed en vervolgens beneden ergens het geluid te horen is van twee kinderen die elkaar afslachten omdat ze met dezelfde stift op elkaar willen kleuren of met dezelfde schaar hun haar of hun kleding te lijf willen gaan. Switchtasken is iets wat voortdurend voorkomt tijdens het ouderschap, dus misschien is juist dát wel hetgeen wat ons zo chronisch uitput. 

Troep.

Los van het switchtasken hebben we het nog niet eens over de continue stroom van troep in je huis. Heb je het net opgeruimd en is het na 2 minuten alweer een ontplofte bom met overal duplo, stiften en lego. Een rustige opgeruimde omgeving geeft mij echt rust. En dat is iets wat natuurlijk een heel moeilijk streven is met kleine kids en  …oja man 🙂 Daarnaast vind ik het belangrijk dat ze moeten kunnen spelen en er troep mag zijn maar oef wat een uitdaging en intern conflict met mijn diepste behoefte, rust! En dan ook nog het geluid wat wordt geproduceerd om je heen. Woooow! Dat zijn heeeeel veel prikkels elke dag weer om te verwerken en ooo dat put uit. Dit klinkt allemaal natuurlijk heerlijk negatief en tuurlijk zijn er ook een hoop fijne momenten en houd ik zielsveel van mijn kroost. Misschien is dát ook wel de reden dat je jezelf eigenlijk behoorlijk wegcijfert en de drijfveer hebt om 24/7 paraat voor ze te kunnen staan en maar door te kunnen gaan. Maar ik denk dat deze andere kant van het moederschap iets is wat vooralsnog nog steeds een beetje onbesproken is. Ik heb zelf de afgelopen jaren namelijk echt niet altijd als gelukszalig ervaren of roze wolk en ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik daarbij de enige ben. Vond het gewoon rétezwaar. T’ is gewoon niet altijd koek en ei en soms zijn ze écht, maar dan ook echt strontvervelend en halen ze het slechtste in je naar boven. Wat uiteraard allemaal weer een fijne wisselwerking is. Ik merk ook wel als ik interne rust ervaar het een stuk soepeler loopt. Maarja wanneer ervaar je die echte interne rust tijdens deze periode in je leven. We mogen daarom best eens lekker balen of janken net als onze kinderen hoe ver we ons afgesneden voelen van onszelf en daarvan balen! Wanneer het voor het laatst was dat we even helemaal alleen waren en tijd voor onszelf hadden genomen om op te laden. Ik heb menig moment de behoefte gehad om in de supermarkt naast mijn jankende dreinende kind te gaan liggen (welke dan zeurde om donuts of wegrende als je bij de kassa stond en mijn-god-wist-waar zichzelf had verstopt of al bij de auto stond) om het uit te schreeuwen dat ik het gejank gewoon zat ben en ik ook mens ben. Niet dat ze daar dan iets van zouden snappen. Maar ik heb menig moment het van de daken willen schreeuwen hoor. Ik heb ook wel eens geroepen dat ze maar een andere moeder moesten zoeken en ook wel eens stiekem gedroomd om huis en haart in het holst van de nacht te verlaten met mijn koffer naar een ver en onbekend zonnig land! Opladen en er dan achter komen wie je los van het moeder zijn ook al weer was. Weetje in die begin jaren valt het allemaal nog wel prima te handelen. Dan kun je dat geduld nog veel meer opbrengen. Maar na het verstrijken van jaren merk je gewoon dat je dat steeds minder goed lukt. En geduld een steeds moeilijker begrip wordt. 

Rijdende trein. 

Tja het valt niet altijd mee en ik weet dat dit echt niet voor iedereen geldt maar stiekem vraag ik me af als mensen heel eerlijk zijn of ze zich er niet (deels) in herkennen. Moeder zijn in een maatschappij waarin we steeds meer gewend zijn op te groeien als zelfstandige vrouwen. Met doelen en ambitie.  Alsof je in een soort rijdende trein zit die niet meer stopt en nu heel langzaam steeds langzamer gaat rijden. Langzaam steeds meer bij mezelf kom en besef dat ik best wel vergeten was wie ik was en waar mijn kwaliteiten liggen. Ik ben namelijk niet echt op mijn best als ik continue aan het sturen en waarschuwen en aan het kaderen ben, opruimen om neurotisch opzoek te zijn naar die illusionaire rust! Want lekker cliché als het is, de rust zit natuurlijk in jezelf en niet in je omgeving. (Maar goed, we zijn niet allemaal dalai lama’s dus een opgeruimde omgeving helpt best een beetje mee). Gevolg is ook dat ik mezelf soms als en heuse heks tekeer vond gaan en je daar vervolgens weer superschuldig over voelt. Dat schuldgevoel wat je energie ook weer naar beneden haalt. Kortom die schaduwkanten van mezelf die niet echt goed doen aan je gevoel van eigenwaarde. Loslaten dus. Wat daarnaast ook gewoon hetgeen is wat je op de been kan houden is self-care. Doe waar je blij van wordt en plan gewoon tijd voor jezelf in. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat niet altijd goed heb toegepast maar er wel achter ben gekomen hoe enorm belangrijk dit is. En het lijkt soms onmogelijk om in te plannen maar het is echt een kwestie van doen! Sporten, bewegen, sauna, winkelen etc. Doen!

Kleiner worden ze niet meer. 

Loslaten dat is iets wat ik enorm moeilijk vind, maar wat nu wel een beetje gaande is. Ik ervaar het nu als een melancholisch gevoel van aan de ene kant vreugde en de andere kant verdriet. Met het besef dat er over 3 weken meer tijd voor mezelf komt voel ik vreugde, maar ook het loslaten van alle momentjes dat je eigenlijk wel even had willen janken onder een dekentje maar je er toch gewoon moest staan en het dus maar wegslikte omdat je gewoon even echt overeind moest blijven staan voor je gezin. Daarnaast natuurlijk het loslaten van de kleine kindertijd met alle herinneringen die het met zich meedraagt. Groter worden ze wel maar kleiner niet meer. 

Dankbaar. 

Ik kijk terug op de afgelopen jaren. Natuurlijk ook met heel veel liefdevolle gevoelens en dankbaarheid. Dat deze twee mooie zieltjes bij ons mogen zijn. En ik ben trots op ze van hier tot aan Tokio! En heb schik met ze van hier tot Australië en houd van ze tot aan de maan en het liefst knuffel ik ze de ganse dag plat! Daarnaast ook het besef dat er mensen zijn die het ouderschap ook gegund had moeten zijn maar dit soms niet zo mocht zijn en ik me daardoor ook een bevoorrecht mens mag voelen. Maar het loslaten is nu vooral ook omdat het voelt dat we een soort crisistijd hebben overleefd. De allerbelangrijkste eerste jaren in een mensenleven, (waarin een belangrijke basis wordt gelegd voor de rest van iemands leven) kan ik zeggen dat ik er continue heb gestaan voor ze. Uitgeput of niet! Dat varkentje heb ik/we potverdorie toch gewoon gewassen en in die zin ben ik gewoon fucking trots op mezelf! Na deze 3 weken vakantie is het toch écht weer een beetje meer tijd voor mezelf en zal ik ze iets meer gaan loslaten. Niet dat het dan nooit meer pittig zal zijn maar iets meer ruimte geeft het natuurlijk wel. Let it gooooooo! Loslaten is een feest!

You can do it!

Voor alle moeders in deze pittige tropentijd, die het net als ik niet altijd rozengeur en maneschijn vinden, wil ik zeggen hou vól! De-ze-fa-se-gaat-voor-bij! Hoe zit je er over 10 jaar bij? Hoe kijk je dan terug op deze tijd? Hoelang is deze tropentijd in je mensenleven? Misschien dat die gedachte wat relativeert. You can do it!

Loslaatritueel. 

Tot slot wil ik een fijn loslaatritueel delen, die echt even ruimte kan maken in je systeem. 

Soms zit je hoofd vol of merk je dat je gevoelens en gedachten met je meedraagt die dan nèt niet genoeg de aandacht krijgen. (Door tijdgebrek of de malle molen van het leven). Maar je voelt dan dat er steeds iets sluimert wat je het liefst weg wil drukken. Weet dat wegdrukken alleen maar meer als een boemerangeffect fungeert. Daarentegen kun je het gewoon beter de aandacht geven om het er even echt te laten zijn. Het kan ook zijn dat je heel duidelijk iets hebt wat je hoofd maar bezig houdt.  Maar hoe doe je dat? Schrijven is gewoon supergoed. Ik heb er al eens eerder een blog over gemaakt. Ik bedoel gewoon lekker met pen op papier. Daarmee orden je je hoofd en worden onbewuste gevoelens en gedachten als vanzelf naar voren gebracht. Mooi toch hoe dat werkt! Dus pak een vel papier. Schrijf gewoon van je af. Alles wat je tegen komt en voelt en merk op wat er bij je naar boven komt. Misschien merk je dat er eigenlijk frustratie zit of onrust ergens over, schrijf het allemaal op. Het mooie is dat je vaak tijdens het schrijven tot inzichten komt. Daarnaast ruimt het je hoofd op. Ben je helemaal klaar heb je alles van je afgeschreven dan pak je het vel papier en steek je het in de fik. Natuurlijk wel veilig ergens en doe dit alles op een rustig  en bewust moment zonder de kinderen. Neem voor dit hele ritueel echt even de tijd. Zie hoe de vlammen alles opslokken en voel daarna maar eens hoe opgelucht het voelt. Gegarandeerd dat jij je weer een stukje opgeruimder voelt! 

Want loslaten is een feest!