Verwond-er

“Blijf je verwonderen” zei ze, terwijl ze mee liep naar de deur toen ik haar praktijk uit liep. Ik vroeg me af of ik dat zou kunnen. In het woord verwonderen zit zowel het woord ‘(VER)WOND’ als het woord ‘WONDER’. Dat eerste is gerelateerd als in een bijna continue aanwezig zagend gevoel, in mijn buik zit. Met een rauwe wond zoeken naar verwondering. Twee totaal verschillende thema’s die tegenovergestelde emotie’s oproepen. Zou dat kunnen? Het had me een paar momenten geleden verbaast hoe mooi het was om te ervaren dat het weer even licht voelde in mijn lijf en om mij heen, nadat we de negatieve criticus hadden ontmanteld. De negatieve innerlijke criticus die daar stilletjes was gaan zitten en als een schaduw met me mee was gaan bewegen zonder dat ik me ervan bewust was, to nu. Want omdat er moeilijke omstandigheden waren zag hij zijn kans schoon om daar stilletjes plaats te nemen. De innerlijke criticus die mij wil laten geloven hoe iets is of moet en waardoor ik soms als mechanisme wat verwijderd raak van mijn gevoel. Want soms is het voelen niet aangenaam. Door omstandigheden die bijvoorbeeld pijn en verdriet met zich meebrengen, wil de innerlijke criticus me laten geloven dat alle oplossingen in het denken liggen. Gedachtes gevoed door overtuigingen. Overtuigingen gevoed door onze jeugd. Onze jeugd gevormd door omstandigheden omgevingsfactoren en ook door onze eigen invullingen in onze niet volledig ontwikkelde kinderbreintjes. Een wolk van aannames en opvattingen waarin we gedurende ons leven in zijn gaan geloven maar waarvan we als volwassenen kritisch mogen zijn en ze mogen proberen te toetsen hoe waar het allemaal is. Tot ik de illusie weer kan en mag doorzien. Dat is verhelderend. Wij zijn dat allemaal niet. Dat is het zelfbeeld waarin we zijn gaan geloven gaande weg in ons leven. Maar dat is niet wie we zijn. Het is wie wij denken dat we zijn. Daar gaat het mis. Wij zijn zooooooo veel meer dan dat.

Bestaansrecht
Waar ik in geloof is dat het de uitdaging is in het leven om je zelf het bestaansrecht te geven en je daarin niets ‘nodig’ zou mogen hebben van de ander, omdat het in jezelf zit. Erkenning, liefde. De erkenning mag je aan jezelf geven, dan geef je jezelf bestaansrecht en als je daar kan komen is dat liefde voor jezelf. Maar de weg er naar toe is een hele reis. Soms heb je het helder en heb je weer koers maar soms raak je van je pad en mag je opnieuw koers bepalen. Soms zoek je de erkenning op de verkeerde plek, in een verkeerde situatie of bij mensen om ons heen dan weerhoudt dat je er misschien zelfs van om rijke evenwichtige en diepe relatie’s op te bouwen met de mensen om je heen.

Ik geef geen gevoelens weg
Maar een dierbare is overleden, hij is er niet meer en hij had ook een supergroot aandeel in mijn thema. ‘Bestaansrecht.’ Logisch ook. Hij zág mij, precies zoals ik ben. Ik zou kunnen zeggen ik “Ik kreeg altijd zo’n fijn gevoel van hem.” Maar daarop zou hij nu zeggen “Nee hoor dat is niet zo, want ik geef geen gevoelens weg 😉 die zitten in jezelf.

Les
Ik krijg weer even een scherpe les en confrontatie met het feit dat ik misschien wel meer was gaan wennen aan zijn reactie en wisselwerking op mij en daar meer bestaansrecht aan ontleende dan waar ik me bewust van was. Nu is hij weggevallen en wordt ik geconfronteerd met het feit dat dat stuk weer in balans mag komen en het weer mag vullen met eigen kracht en eigen liefde die ik alleen maar kan vinden door te verbinden met mijzelf, mijn hart en het universum.

Te pijnlijk
Hoe kon dit gebeuren? De theorie is toch logisch? Ik wist toch hoe het werkt? Dat is zo maar de heftige gebeurtenis van het overlijden van iemand die je lief hebt had me weer regelrecht in mijn afweer mechanisme geslingerd. Namelijk mijn hoofd! Het cognitieve. Wat me druk en bezig houdt en vooral afleidt van het ‘voelen’. Want die wond die is te pijnlijk om te voelen, te rauw, te vers. Het contrast nu is té groot met hoe mooi en fijn het was. De pijn en het verdriet aanvaarden is zo moeilijk en confronteren. Te groot. Dat kan alleen maar in een rustig tempo. Tuurlijk wil je je het liefst voor die pijn afsluiten, dus schiet je naar je hoofd. Als vanzelf zoek je afleiding, grijp je naar je laptop, telefoon, ga je weg en plan je je agenda ramvol en doe je dat liefst ook nog eens allemaal op hetzelfde moment. Alles om je maar af te leiden van het voelen. Tot je wond zich uiteindelijk uit in een golf verdriet wat zich zo ineens aandient op een moment dat jij het helemaal niet zag aankomen.

Criticus
Logisch en begrijpelijk maar door wonden als hier omschreven blokkeert het de verbinding met jezelf en je hart. Degene die dan zijn kans schoon ziet om daarop in te haken is de innerlijke criticus. Het is de wolf in schaapskleren die de meest negatieve overtuigingen in ons hoofd aanwakkert op het moment dat we op ons zwakst zijn. Voor mij zelf betekende het weer de bewustwording van een thema wat bij zo veel mensen terug komt. ‘Bestaansrecht’. Tuurlijk pakt die criticus podium om mij voor de gek te houden. Mijn ego wil mij laten geloven dat ik moet vechten om bestaansrecht te voelen terwijl alles al in mijzelf zit. Ik ben er weer helemaal ingetrapt! Tot dat ik hem weer door zie en door heb wat hij doet en besef wat de criticus al een tijdje roept. “Je moet, je moet, je moet, je moet!” Vanuit verharding en een vechtmodus. “Je moet!” in plaats van “Je mág.” Ik mág weer verzachten en daar mag de criticus mij bij helpen. Want hij heeft niet alleen een negatieve kant maar ook een lieve en een zachte. Hij is ook mijn helper die aan de bel trekt. Die aangeeft dat er iets niet goed gaat. Dus ik mag hem dankbaar zijn. Ik ben weer alert en bewust wat er in mij gebeurt en dat brengt gelijk verzachting met zich mee die voelbaar is als een paar kilo minder op mijn schouders en wat lucht in mijn borstkas.

Tegenstrijdig
Ik heb me er over verwonderd vanmorgen dat ik weer even bewust mocht worden van de processen in mezelf en dat ga ik proberen te blijven doen hoe verwond het ook voelt. Dus het antwoord op mijn eerdere vraag “Zou ik me kunnen blijven verwonderen?” is ja! Dit kan! Hoe tegenstrijdig dit ook is in een fase waarin het zo veel pijn doet. Vanmiddag ging ik lopen en verwonderde ik me over de ondergaande zon, mooie muziek. Het hele leven bestaat uit niets anders dan tegenstellingen. Zonder wrijving geen glans, het licht kan niet zonder het donker, zonder liefde geen haat en zonder leven geen dood.

VERWONDER!