Rouw is het verweven van verlies en verdriet in jou dagelijkse bestaan. Rouw komt in golven over je heen en in het begin kan het voelen als een tsunami. Of je nou wil of niet het stort zich volledig over jou heen. De binnenkant van je buik voelt alsof het zich binnenste buiten wil keren en je probeert waarschijnlijk een manier te vinden om hier mee om te gaan. Wegduwen lukt eerst nog niet. Dus je probeert misschien zo goed en kwaad als het lukt om je te richten op andere zaken waar je je aandacht op kan richten ter afleiding. Als dat tenminste lukt. Weken van ongeloof volgen. Alsof je geest niet kan begrijpen dat diegene er niet meer is. Misschien hoor je hem/ haar, lijkt het alsof je hem/haar nog ruikt. Elke dag wordt je wakker met een groot gevoel van ongeloof en gemis. 

Het verliezen van een dierbare is intens. Je emoties zijn zo scherp en zo fijn afgesteld door een hele intense gebeurtenis. Het verliezen van iemand kan op verschillende manieren gebeuren. Misschien ging er een proces aan vooraf en hebben jullie samen met dierbaren alles kunnen organiseren voor de uitvaart. Maar ook heel onverwachts en plotseling kan iemand uit je leven worden gegrepen, waardoor een afscheid niet meer mogelijk was. Gevoelens van onmacht en boosheid komen mogelijk omhoog. Je lichaam kan pijn doen. Die plek tussen je schouderbladen? Daar is vaak een ruimte waar verdriet zich opstapelt. Daarnaast voel je je waarschijnlijk moe. Ongelofelijk moe. Je wist niet dat je zo lang zo moe kon zijn. Je conditie is -0. Want rouwen is verschrikkelijk hard werken. Je kan achterblijven met allerlei vragen. Zeker wanneer er geen afscheid genomen kon worden en iemand op een onnatuurlijke manier het leven verloor. Hoe voelde hij, zij zich in zijn laatste uren? Je kan achterblijven met een schuldgevoel en als een film kunnen herinneringen aan de eerste weken, zich steeds opnieuw in je hoofd af spelen. Alles komt op losse schroeven te staan en je kan moeite hebben ‘nut’ te vinden bij wat je doet.