fbpx
Levensles

‘De zweethut’

oktober 1, 2024

Mijn persoonlijke ‘zweethut’- ervaring.

🪶 De zweethut: Daar was ik dan. Op een prachtige locatie, met prachtige vrouwen om mij heen. Allemaal met een bewuste kijk op het leven en bereid om in het diepe te springen naar hun binnenste en hun onderbewuste. De start van een -voor iedereen weer andere – reis.
 
Het was een prachtige ceremonie waarin ik zo veel verbondenheid mocht voelen met andere vrouwen, mijn binnenste, een hoger bewustzijn en de elementen van de natuur. Door middel van krachtige intenties, eeuwenoude rituelen van wijze volkeren en een voortdurende bewuste aandacht op wat er in mijn lichaam gebeurde, voelde ik een helende en tegelijkertijd confronterende en noodzakelijke opening van iets nieuws.
 
Noodzakelijk. Want het duurde ten eerste al uren om vanuit een leven waarin ik als een continue doordenderende sneltrein tot stilstand moest zien te komen. Wat tegelijk gepaard ging met opkomend verdriet. Bang voor het niet kunnen pijlen hoe groot deze ‘ellende’ voelde was ik in conflict met mijzelf om het er te laten zijn, maar ik probeerde toch zachtjes het 1 en ander los te laten.
 
Ik had me slecht voorbereid en wist helemaal niet precies wat deze ceremonie precies in zou gaan houden. Selfcare vanuit selflove. Dat was mijn intentie, verder zou ik het allemaal op me af laten komen sprak ik met mezelf af.
 
Eenmaal binnen in de zweethut was ik me mentaal klaar aan het maken om in een lekkere diepe meditatie te gaan, wat ongemakken ‘er te laten zijn’ zoals het gekriebel van een spin, andere mensen in mijn space (maar toch blijven verbinden met mijn eigen kern) en de harde ruwe ondervloer van moeder aarde.
 
Tot ik ineens binnen een split second werd geconfronteerd met de meest donkere momenten uit mijn leven. Ik had er namelijk nooit rekening mee gehouden dat we dit allemaal in het pikkedonker gingen doen. Ik snap het idee van het uitschakelen van je oogzintuig en dat het mooi is om ruimte te maken in het donker. Maar zonder voorbereiding in mijn hoofd werd het dichtdoen van de opening een rechtstreekse ‘trigger’ op mijn nog steeds overgevoelige zenuwstelsel door trauma, waardoor ik direct in de fight flight freeze modus kwam. ‘OMG, dit is donker! Dit is zo donker alsof ik weer midden in de duisternis sta vanuit ervaringen uit het verleden. Maar ik wil licht, ik wil lucht! Ik wil adem! Ik voelde binnen no-time of ik dit kon ombuigen, maar hier had ik geen rekening mee gehouden. Mijn hartslag was binnen een slit second torenhoog en ik was niet bereid om de controle los te laten. Want is associeerde dat met controle loslaten over belangrijke aspecten waarvoor ik nog regelmatig ‘aan’ moet staan uit zorg. Ik moet eruit, ik moet eruit!
 
Met een hartslag van ik denk 280 kroop ik naar buiten en zocht de warmte op van het grote, mooie en krachtige vuur. Ik voelde mezelf falen. Dit had ik niet bedacht. Wat gebeurde er? Het koste tijd alle vrijgekomen stresshormonen en neurotransmitters die werden afgevuurd en invloed hadden om mijn parasympatisch zenuwstelsel hun werk te laten doen. Alsof je in actie moet komen en midden in de oorlog zit, rennen voor je leven! Want dat is vanuit de oertijd waarvoor dat systeem bedoeld is. Om te overleven. Maar dus ook wat het systeem doet bij een trigger door trauma. Dat is niet even met een positieve mindset te dempen. Dus is puur hormonaal en fysiek belastend wat je enkel en alleen ‘uit kan zitten’. Ik voelde een enorme golf verdriet en analyseerde dat ik controle moest loslaten over ‘voor mijn gevoel’ alles wat nu in mijn leven speelde en speelt waar ik geen controle over los WIL en nog KAN laten. Gepaard gaande met mijn verantwoordelijkheidsgevoel en mijn oneindig grote liefde voor mijn kinderen. Daar zat ik middenin de regen met enkel een dun omslagdoekje op de natte grond bij een warm vuur. Het maakte niet uit. Het leven is ruw. De lucht huilde, mijn hart huilde. Samen zijn we één. Kleine stukjes kon ik loslaten en helen maar met nieuwe inzichten namelijk: ‘werk aan de winkel’. Ruimte creëren in mijn lichaam. Mij niet willen laten leiden door mechanismes die steeds opspelen door sporen vanuit het verleden. Mijn angst mag er zijn. Zéker. Wanneer nodig. Want hij heeft ook gewoon een biologische functie. Maar wel op passende momenten. Binnen ‘normale’ propportie’s.
 
Vol liefde en vervuld met dankbaarheid voor deze dag en zij die mij hiermee naar toe heeft genomen 🩷 laat ik alles nog een aantal dagen bezinken. Alles resoneert nog een aantal dagen door in mijn systeem. Wouw, dit is een fantastisch begin van iets nieuws.
 
Liefs 🤍