Ik geloof in uhm…

“Sinterklaas???” zei mijn dochter met een grapje toen ik vroeg “wat geloof jij eigenlijk.. ” ‘Het geloof’ is altijd een gevoelig onderwerp. Ik heb geen intentie om iemand tegen het hoofd te stoten en het staat iedereen vrij te geloven wat zij wil. Mijn geloof is dat alle geloven voortkomen uit één en dezelfde waarheid. Is een naampje voor ontdekte ik eens. ‘Omnisme’. ‘Omnis’ betekent in het Latijns, geheel, alle of dat al. Ik ben van mening dat wij er als mensen door de eeuwen heen, door middel van allerlei niet-objectieve opvattingen een sport van hebben gemaakt om op het geloof zo veel mogelijk verschillende stickers te plakken. Ik geloof zelf dat God, de Cosmos, het Universum, de Bron, Boedah of welke naam je er maar aan wilt hangen, bedoeld is om je uit te nodigen en te helpen de lessen van het leven aan te gaan. Met als overstijgende les onszelf leren lief te hebben. Ik denk dat ons grootste obstakel daarin, ons ego is wat in de weg staat om onszelf toe te staan onvoorwaardelijk lief te hebben. Het ego vindt overal wat van namelijk. Vooral wanneer je naar de verbinding van je hart gaat. Let maar eens op, hoe dichter je bij je gevoel komt of een keuze wilt maken vanuit je gevoel, hoe harder dat interne stemmetje begint te ratelen. Die kritische stem die overal wat van vindt en voortkomt uit dat ego. Dat ego wat onder andere een aangeleerd zelfbeeld is, gebaseerd op onze opvoeding en onze aangemeten identiteit houdt onze geest de hele dag bezig met allerlei denkprocessen. Ik denk dat niet het ego zelf de valkuil is, want die heb je nou eenmaal als mens zijnde, maar juist dat de identificatie met dat ego de valkuil is waardoor we onszelf voortdurend afwijzen en onszelf dus niet kunnen liefhebben. Het ego zaait graag angst en zo is het de oorzaak van heel veel psychisch leed. Totdat het je lukt dat je je niet meer met deze onrustzaaier hoeft te verenigen maar er gewoon naar kan kijken als observator. Mijn visie is dat angst ons er van weerhoudt lief te hebben en het aangaan van je angsten het enige proces is om bij de liefde voor jezelf te komen. Dat het de bedoeling is de verbinding met je hart te maken en je pas dan wat kan weggeven aan de ander. 

Van jezelf houden.

Van onszelf leren houden en jezelf toestaan je hart te mogen volgen om in samenspraak met je verstand keuzes te kunnen maken omdat je verantwoordelijkheid kan pakken voor jouw leven is zelfliefde. Om dat te kunnen doen denk ik dat je dus wel in de diepte moet met dat ego. Aan de bak met je pijn, (oude) overtuigingen en je patronen. Ik denk ook dat zelfliefde niet verward moet worden met wat anders. Met zelfliefde bedoel ik niet dat we ons helemaal happy voelen omdat we een leuke auto hebben, er leuk uit zien, leuke complimentjes krijgen van onze partner of onszelf omhoog hebben gewerkt in een leuk bedrijf en ons daar zo goed over voelen. Nee dat is juist allemaal voeding voor je ego. En dat heeft niks met van jezelf houden te maken. Zie het maar als een gatenkaasje. Die gaatjes wil je opvullen door voeding van buiten af. Als eigenaar van het kaasje, de muis, ga je opzoek naar andere stukjes voeding om het op te vullen. Om je heel te voelen. Kan best lekker zijn, maar wees je er maar eens van bewust. Je haalt iets van buitenaf. Spullen, complimentjes, liefde. Je verdoezelt je eigen liefde met nep-liefde, voeding voor je ego, en dat is hartstikke fake! Je haalt het bij een ander en niet uit jezelf. Onbewust geef je jezelf de boodschap. ‘Ik ben niet heel en dus niet goed genoeg”. De enige die je dan echt voor de gek aan het houden bent is jezelf. Uiteindelijk wil iedereen liefde voelen en zich geliefd voelen. Maar ik ben van mening dat het begint bij de weg naar jezelf. De weg naar je hart. 

Trouw aan jezelf?

Hoe trouw ben je aan jezelf? Over dat woord moest ik gister ook nog nadenken trouwens. ’Trouwen’ heeft in eerste instantie met jezelf te maken. Hoe trouw ben je aan jezelf in het leven? Als je dan gaat trouwen. Dan maak je een afspraak met jezelf. Ben je bereid om jezelf te omarmen zoals je bent en dan de ander te trouwen om volledig op een gelijkwaardig niveau liefde te geven? Volgens mij is dat hele pad, die hele ingewikkelde weg die je in je leven af mag leggen bedoeld om uiteindelijk daar uit te komen, waar je moet zijn, de enige weg die je naar jezelf brengt. Dat pad wat ‘bewust leven’ inhoudt, leert je volledig in verbinding te komen met jezelf. Waarna je pas echte verbindingen aan kan gaan met de ander. Want hoe oprecht is jouw verbinding met de ander eigenlijk als je de ander misschien wel (on)bewust nodig hebt om eigen pijn te verdoezelen. ‘Bewust leven’ betekent voor mij continue blijven leren en ontwikkelen. Maar vooral voortdurend stil staan bij welke processen in jezelf aanwezig zijn en wat deze betekenen. Van jezelf houden. De Boeddhisten streven de ultieme staat van verlichting na. Dat heet Nirvana. Nirvana is daarin het allerhoogste goed wat door de mensheid bereikt kan worden. Dat is het uitdoven van verlangens waardoor het lijden wordt opgeheven en er geen wedergeboorte meer plaats vindt. Want de Boeddhisten geloven in wedergeboorte na je dood. Dus dat je ziel incarneert naar een nieuw leven. Waar je vervolgens weer nieuwe lessen leert, tot je bij je laatste leven bent en Nirvana ervaart. Klinkt allemaal heel mooi en vooral hoe ik denk dat het in het ideale plaatje zou mogen. Zelf weet ik het allemaal natuurlijk ook niet precies en kan ik het natuurlijk ook allemaal niet maar ik heb wel een streven zo veel mogelijk bewust te kijken naar alles wat er op me af komt. Ook op momenten dat het leven je enorm uitdaagt om zo bewust mogelijk te leven en zo dicht mogelijk bij je zelf te zijn.